Toen Sebas de tweede Uni-treffer een minuut of twee voor tijd tegen de touwen trapte, werd er tijdens de vreugdedans (Koen voorop) ruimschoots de tijd genomen om een kast vol voetbalclichés te openen: de ‘alles winnen nu’, ‘vol erop’, en ‘niks meer weggeven’ waren in de wijde omtrek van het USC te horen. Desalniettemin was het onze roulerende rechtsback die – het motto van zijn favoriete club in de steek latend – de dieptepass vanuit de aftrap maar moeizaam kon verwerken, waarna, via een fraai wippertje, de 2-2 eindstand op het denkbeeldige scorebord verscheen.
Gewoon kut
Toch kreeg Koen van analist van dienst Willem Frankenhuis – zijn assistent-scheidsrechterstenue nog dragend – “zeker geen onvoldoende.” Want: “Dat die man daar wegdraait is gewoon kut, maar daarvoor gingen er zeker twintig dingen goed”, (ver)telde Willem. Bovendien had Uni VV het zichzelf aangedaan dat de marge op het bewuste moment slechts 1 bedroeg. Al eerder in het duel werd namelijk een aantal kansen – en vooral ook kansen op kansen – vakkundig om zeep geholpen.
Een onvoldoende gaf Willem evenmin aan keeper Machiel. Integendeel, hij mocht een 8 (acht) achter zijn naam noteren. Terecht, want waar na afloop vooral werd gesproken over het feit dat tegenstander SC Oranje tweemaal de paal had geraakt, was het toch echt de doelman die deze doelrijpe kansen tot omhooggevallen afzwaaiers degradeerde. Toch slaagde de Arnhemse formatie erin hem tweemaal te passeren. Saillant detail: dat deden ze met z’n tienen, want na ongeveer een uur spelen was de doorgebroken Jos Coenen aan zijn truitje getrokken, waarna een verdediger van ‘de club waar alles kan’(maar dit net even niet) van het veld werd gestuurd door de scheidsrechter. Diezelfde scheidsrechter constateerde een kwartier later natrappen aan Arnhemse zijde, waarop in zijn ogen “donkerrood” stond. Dat hij vervolgens uit zijn grijze tricot een gele kaart tevoorschijn toverde, wekte dan ook op z’n minst een ieders verbazing.
Bier met een bijsmaak
Het had niet veel gescheeld of Uni VV had deze middag eveneens niet met elf spelers binnen de lijnen gestaan. Niet vanwege strapatsen in het veld, nee, blessures en weekendjes weg (we hebben immers pas volgende week een vrij weekend) maakten dat de selectie van trainer Paolo wat was uitgedund. Dat Bruno en de terugkerende Thom Neleman ons bijstonden betekende desondanks dat hij bij tegenspoed nog een beroep op verse krachten kon doen. Toen was gebleken dat ook zij de beloning voor Uni VV deze middag echter niet in de benen hadden, en de scheidsrechter al op weg was naar zijn werk, had Paolo reeds gezorgd voor een alternatieve beloning in de vorm van bier voor onder de douche. Met helaas een nare bijsmaak.
Bier was er ook in Jos, alwaar de seksuele escapades van een stewardess de opmaat vormden voor een ‘diepgaand’ gesprek over het betere handwerk bij de bevrediging van de vrouw. De Cosmopolitan bleek daarbij een meer dan goede raadgever, alhoewel succes ook met het magazine in de (andere) hand allerminst is verzekerd. Gelukkig bracht het “hemelse gegeven” dat de dames het ook heel goed zelf kunnen (“en doen!”) troost.