De ene tegengoal in de slotfase is de andere niet. Een week geleden bleven we in Zelhem met lege handen achter toen Zelos in blessuretijd 2-1 scoorde en was de teleurstelling gigantisch, mede door het bedenkelijke optreden van hun ‘grijnsrechter’. Zaterdag incasseerden we tegen Candia’66 opnieuw een late tegentreffer, maar konden we leven met de uitslag: 5-5. Mede gezien het feit dat we vijf kwartier met tien man speelden tegen de subtopper uit Rhenen.
Het is namelijk nog niet het seizoen van de Danen bij Uni VV. Daan Martens begon ijzersterk in zijn nieuwe rol centraal achterin, maar moet inmiddels alweer wekenlang geblesseerd toekijken. Zijn naamgenoot Daan Verkuil was zaterdag juist na lang wachten toe aan zijn officiële debuut in de hoofdmacht; een in de voorbereiding opgelopen voetblessure speelde hem enkele maanden parten, maar tegen Candia stond hij in de basis en dat gunde eenieder hem van harte. Met het enthousiasme van een dartelend veulen dat voor het eerst de wei in mag, begon hij aan de wedstrijd. Helaas duurde die voor Daan slechts vijftien minuten. Driftig verdedigend pakte hij snel twee gele kaarten en dus moesten we in ondertal verder.
Op dat moment stond het al wel 1-0 voor Uni VV. Geheel op eigen kracht zorgde David Tas voor een vroege voorsprong, door na een magistrale passeerbeweging niet alleen zijn bewaker maar ook de keeper het nakijken te geven. Niet veel later werd het echter 1-1, want de tweede ‘gele’ overtreding van Verkuil werd in het strafschopgebied begaan en de toegekende penalty werd onberispelijk achter doelman Joris van Meel geschoten. Uni VV was letterlijk en figuurlijk ‘ontdaan’ en kort na de gelijkmaker werd het 1-2.
Een afstraffing lag op de loer. Het werd evenwel een spektakelstuk dat zijn weerga niet kende: de tien van de thuisploeg verrasten Candia en zochten met een 4-2 voorsprong de kleedkamer op. Ilja Scheffer-Scheifes schoot met enig fortuin in de rebound binnen (2-2), aanvoerder Jos Coenen maakte bij de 3-2 dankbaar gebruik van weer een indrukwekkende rush van onze ’tank op de linkerflank’ Emiel Cuijpers en na een vrije trap van Jos was het weer Ilja die er als de kippen bij was om in de rebound binnen te prikken.
Er zijn van die wedstrijden dat het bijna niet te zien was welke ploeg met tien spelers op het veld staat. Dat was zaterdag niet het geval. In de tweede helft stonden we van meet af aan met de rug tegen de muur en leek het een kwestie van tijd voordat Candia zou scoren. Toch hielden we lang stand en ondertussen waren we zelfs bijzonder gevaarlijk; David verscheen tweemaal in kansrijke positie voor het vijandelijke doel, maar kwam niet tot scoren. Uiteindelijk scoorden de gasten uit Rhenen toch en na de 4-3 uit een vrije trap viel ook de 4-4. Het vlagsignaal van onze grensrechter, die zich ’s ochtends moest afmelden wegens een griepje maar zich wel in bodywarmer langs de lijn in het zweet werkte, werd niet gehonoreerd.
Candia dacht hierna wellicht erop en erover te gaan, maar kwam bedrogen uit. Driemaal was namelijk scheepsrecht voor David en hij maakte er met zijn tweede van de middag 5-4 van. Kort voor het einde viel vervolgens nog de 5-5. Dat was jammer, maar we konden na dit spektakelstuk vrede hebben met een punt. Dat werd door vooral de jeugdige helft van de selectie gevierd tijdens Drift, al worden de foto’s daarvan op verzoek van Bob niet gepubliceerd. Tot slot mogen de lovende woorden van de Candia-trainer aan het adres van Joris niet onvermeld tot blijven. Hij was blijkbaar niet onder de indruk van de reddingen van onze sluitpost of van zijn coaching, maar leek vooral gecharmeerd van Joris’ roze tenue. “Mijn complimenten voor je uitstraling – dat is ook een kwaliteit.”