Uni VV haalt zelden de krantenkoppen, maar na de wedstrijd tegen Redichem werd er uitgebreid aandacht besteed aan het degradatieduel in de 3e klasse A. Zowel in de Gelderlander als op het veld was er een hoofdrol weggelegd voor gastspeler Cees Verheul, normaliter actief in Uni VV 2.
De aanvaller werd omschreven als speler van het vijfde, maar er waren verzachtende voor de dienstdoende journalist; woordvoerder Koen moet naderhand een verhaal hebben opgehangen waar vrijwel geen touw aan vast te knopen was. Ga maar na: we hebben een aangewaaide Japanner weggeplukt bij het vijfde, onze reservebank bestond uit een gestopte speler (Dirk) en twee talenten van het tweede (Cees en Pim) en spelverdeler was Sergio, geleend van het vijfde.
Zij waren nodig om alle afwezigen te vervangen: Jos is op vakantie, Joost werkt tegenwoordig vaak op zaterdag bij zijn geliefde stadion GelreDome, Sebas is een halve Belg geworden en de echte Belg zit al tijden in de lappenmand, net als dr. Martens. Gelukkig ontpopt C zich tot een voorbeeldige leider en zorgt hij ervoor dat we wekelijks een representatieve selectie hebben. Gelukkig ook dat Willy weer terug was uit Utah – het Dalfsen van de Verenigde Staten – en dat zijn aanstaande gezinsuitbreiding hem er niet van weerhoudt nog een seizoen door te gaan.
Met ons vreemdelingenlegioen namen we het op tegen Redichem, met negen punten (vijf meer dan wij hadden) en een voorlaatste plaats een van onze voornaamste concurrenten. Na een eerste helft waarin de gasten iets beter waren maar niet scoorden, werd het na rust tegen de verhouding in toch 0-1; hoewel wij het heft in handen hadden genomen, leverde een afstandsschot de openingstreffer op. Niet veel later werd het echter gelijk, nadat Job gevloerd werd. Als je erin slaagt onze spits naar de grond te werken, mag je concluderen dat er sprake is van een overtreding en dus was de penalty terecht. Dat zag ook de scheids, die na de pauze al op weg was naar het veld toen wij uit de kleedkamer kwamen (daarvan verzekerde de Belg ons, want ‘de deur was toe’). Job zelf ontfermde zich over dit klusje – Koen en Peter hadden daar op de middenstip alle vertrouwen in – en inderdaad faalde hij niet: 1-1.
Toen moesten de minuten van Cees Verheul nog komen. De dartele vleugelspits, die de kledingstijl baggy hoogstpersoonlijk naar een hoger plan heeft getild, leek zich onsterfelijk te maken toen hij in de slotfase voor 2-1 zorgde. Een bal van de zijkant dwarrelde zomaar bij de tweede paal binnen en zo zette Cees ons op wonderlijke wijze op voorsprong. Met het verstrijken van de tijd werden de eerste tonen van het Uni VV-lied al bijna ingezet: we zouden immers gaan winnen en dus voor het eerst dit seizoen mogen zingen! Tot de laatste minuut aanbrak, Cees na een corner van Redichem in al zijn enthousiasme een tegenstander van de sokken liep en de bezoekers uit een strafschop alsnog de 2-2 maakten.
Het werd derhalve een achtbaan van emoties voor Cees, eentje die niet misstaan had ineen pretpark. Of, zoals onze aanvoerder het zou zeggen: pratpurk. De geboren Achterhoek groeide op in Lichtenvoorde, maar spreekt geen woord dialect. Daarom bedient Koen zich in een poging om plat te proat’n van zelfverzonnen woorden en ‘pratpurk’ is zijn favoriet. Dat was nog voor het college ‘dansen voor mannen’: ons werd op het hart gedrukt in de discotheek te allen tijde de handjes onder de schouders te houden. Doe je dat niet, dan zit je fout. Afgelopen zaterdag werd dat tijdens de Belgisch-Mexicaanse party bij de samenwonende Thomas op overtuigende wijze in de praktijk gebracht.
