Ik heb me aan het begin van het seizoen wel eens laten ontglippen dat ik nog moest zien hoe lang trainer Smits het met ons zou uithouden. Ronald was hiervoor trainer bij echte voetbalclubs. Waar standaard een grensjager, elftalleider, wasvrouw, materiaalman, verzorger en kantinejuffrouw rondlopen die allemaal als doel hebben om het hem naar de zin te maken. Maar Uni VV is geen echte club. Uni VV heeft dus geen grensjager, geen elftalleider, geen wasvrouw, geen materiaalman, geen verzorger en al helemaal geen kantinejuffrouw. Uni VV heeft alleen voetballers bij wie het lijkt dat ze als enige doel hebben om het hem juist NIET naar de zin te maken.
Voor Lunteren uit – de 6e wedstrijd van het seizoen – wist ik het zeker: dit was het einde van Big Ron bij Uni VV. We hadden met moeite 12 spelers op de been weten te krijgen en 1 van hen – held Vico – moest ook nog eens de vlag hanteren, waardoor hij helemaal niet in kon vallen. Wij spelers waren er vrij laconiek onder: ‘Sja, dat gebeurt nou eenmaal 1 of 2 (of 3 of 4…) keer per seizoen.’ Wij wisten dat dat niet bij voorbaat betekende dat we zouden verliezen. De trainer wist dat duidelijk nog niet. We pikten een punt bij de latere kampioen en gingen lachend naar huis. De trainer kalmeerde. Een beetje dan…
Gaandeweg het seizoen leek de trainer steeds beter te begrijpen hoe hij met ons om moest gaan. Hij accepteerde dat niet iedereen altijd op tijd was, hij legde zich zuchtend neer bij het feit dat er nog altijd geen vaste vlagger is en hij liep zelfs 1 keer met de waterzak het veld in. Wat een held!
Maar – misschien nog wel belangrijker: wij leerden hoe wij met hem om moesten gaan. Zo leerden we dat we meer lef moesten durven tonen. Dat het bij voetbal gaat om ‘communikaassie’. En dat je wanneer je naar een groot familiefeest wil en je de voorgaande 3 wedstrijden op de bank hebt gezeten, je gewoon mee moet delen dat je er niet bij bent, in plaats van de trainer vragen wat te doen. Want geef je ook maar enige ruimte weg, dan duikt de trainer daarop in: ‘Je bent er gewoon bij, Willem.’ Geef je Ronald de vinger, dan pakt hij je hand.
Ronald zal altijd een echte trainer blijven. Zo is hij volgens mij nog altijd ziek van de nederlaag tegen DVV (voor hen die het vergeten waren: die ene waar we 10 minuten voor tijd nog met 1-3 voor stonden…). En dat siert hem. De trainer is een echte winnaar. En soms botst dat met de softe eigenschappen van ons, de zachte eitjes van Uni VV. Onze ondertitel is ons op het lijf geschreven: voetbal is de belangrijkste bijzaak. Dat verschilt maar 3 letters met de pay off van de trainer… Ze zeggen wel eens dat je milder wordt als je vader wordt. Het is voor ons te hopen dat je nog milder wordt wanneer je opa wordt…
Toch is de trainer afgelopen seizoen ook al wel een beetje een Uni VV’er geworden. Hij miste wat trainingen (zogenaamd omdat hij werkoverleggen had), hij ging mee naar de housewarming van Willy en hij noemde ons in de krant zelfs ‘een goede groep’. Het moet niet gekker worden…
Het afgelopen jaar heb ik het beste Uni VV-voetbal sinds jaren gezien. Ik zag mooie combinaties, een solide defensie en – voor het eerst sinds jaren – een serie van 4 gewonnen potten op rij! Dat is geen toeval, als je het mij vraagt. Trainer, namens ons allemaal dank voor een mooie seizoen. Op naar de stabiele middenmoot!