Hulde aan de voorzitter van SDS…

Gisteren zat ik na de wedstrijd wat te bladeren in het clubblaadje van SDS (Het Beeknieuws) en mijn oog viel op een oproep van de voorzitter. Voorzitter Herman Sündermann was het namelijk opgevallen dat, op het moment dat hij ’s ochtends bij zijn pupillen zat te kijken, er nogal wat negatieve opmerkingen door ouders, grootouders (!) en andere aanhang te bespeuren was. En dat dat ’s middags bij het eerste niet anders was. Hij vond dat (terecht) geen goed voorbeeld voor de jeugd en riep zijn leden op hier aandacht voor te hebben. Een mooie oproep.

Maar de oproep riep vraagtekens bij me op. Al sinds mijn beginjaren bij UniVV zie ik SDS altijd als een leuke vereniging, met een enthousiaste aanhang, veel strijd, maar waar het met de fatsoensnormen nog wel goed gesteld is. Anders gezegd: als er bij SDS al fatsoensproblemen zijn, waar zijn ze dan niet.

Bij Lunteren denk ik dan. Vond ik ook een nette club, waar ik met plezier tegen gespeeld heb. Maar ook daar vond onze afgelopen wedstrijd iets opmerkelijks plaats: hadden we voor de wedstrijd nog een minuut stilte uit respect voor een overleden lid, lijkt een klein uur later een deel van de aanhang dat respect weer te zijn vergeten en zingt bij een op de grond liggende Uni-vv-er: ga maar dood, ga maar dood, ga maar dood. Bij een volgende op de grond liggende Uni-vv-er werd het nummer weer ingezet. Tuurlijk kun je zeggen: ach, het waren maar jochies van een jaar of 8-10, die weten niet wat ze zingen. Maar waar zijn dan de ouders of andere leden om hen uit te leggen dat dit toch niet helemaal gepast is.
Zoals de voorzitter van SDS al suggereerde: ze zullen vast een verkeerd voorbeeld hebben gehad.

Goed, en dan heb ik het hier over clubs die ik qua sfeer en respect in het veld oprecht hoog heb zitten. Ik bedoel: ik kan zo 10 clubs noemen die qua fatsoensnorm nog niet bij deze clubs in de schaduw mogen staan.
Onfatsoenlijk zijn is ‘in’, fatsoenlijk zijn is ‘uit’. Wie fatsoen heeft, is een watje, looser of moraalridder (ook zo’n naar woord), wie onfatsoenlijk is, is grappig of stoer. Zeker op en rond voetbalvelden. Want daar lijken ineens hele andere omgangsnormen normaal te zijn. Vloeken en schelden is zowiezo toegestaan, en fysiek geweld is toegestaan tot een scheidsrechter zegt dat het te erg is. Kopstoten uitdelen mag ook, maar dan mag je alleen de volgende twee wedstrijden even niet meer meedoen. Iemands knie helemaal aan gort trappen mag ook, dan mag je een paar wedstrijden langer niet meer meedoen, maar ben je daarna voor veel mensen gewoon weer een idool. En ook ‘voorbeelden’ zoals Suarez of Joey Barton deel 1 en Joey Barton deel 2 mogen waarschijnlijk een paar wedstrijden niet meedoen, maar blijven in de tussentijd voorbeelden en helden. Voor velen. Vreemd eigenlijk. Voetbal kent zijn eigen wetten.

Tja, en dan praat je als voorzitter van SDS al gauw tegen dovemans-oren of voor eigen parochie.
Enkele weken geleden sprak ik mijn broer. Hij speelt zelf vanaf zijn zesde tot de dag van vandaag met het grootste plezier voetbal. Hij is nu begeleider bij het team van zijn zoontje van 7 en vertelde ook vreselijk te balen van de negativiteit rond en op het voetbalveld, vooral bij pupillen. Ergens tussen de regels door hoorde ik hem zeggen dat hij het niet erg zou vinden als zijn zoon het plezier in voetbal zou verliezen, zodat ze op zoek kunnen naar een sport met een meer positieve omgeving. zonde eigenlijk.

Beste voorzitter van SDS, wat fijn dat u nog iemand bent die onfatsoen nog niet helemaal de norm vindt. Ik heb een schrale troost voor u: iets wat in de mode is, raakt op een gegeven moment ook weer uit de mode. Of zoals Lodewijk Asscher (wethouder Amsterdam) het in een mooi interview met Volkskrant Magazine zei: mensen zullen snakken naar fatsoen!