Je hebt van die tegenstanders die je gewoon niet zo liggen. Excelsior Zetten heeft dat met ons en wij hebben dat met Brakkenstein, onze tegenstander van gisteren. En dus ging het zoals het de afgelopen drie ontmoetingen eigenlijk ook ging: Brakkenstein scoorde vroeg, ging voor de pot liggen, wij probeerden er doorheen te komen, waarna zij de beste kansen kregen.
Scherpte. Daar begint het mee in voetbalwedstrijd. Of daar eindigt het mee. Want als je niet scherp aan een wedstrijd begint, kan je dat later in de wedstrijd opbreken. Aldus geschiedde. We begonnen te slap: het veld was te groot, we wonnen geen duels en lieten Brakkenstein wat komen. Zij kregen dan ook de eerste 100%-kans (met dank aan ondergetekende), maar misten. Even later was het wel raak. Een indraaiende vrije trap werd ingetikt door een attente spits: 1-0. Vervolgens pakten we het wel een beetje op: Bertje raakte zelfs de onderkant van de lat. Maar bij die ene echte kans bleef het ook wel. We creëerden te weinig en waren te voorspelbaar. En dat ging in de tweede helft 45 minuten nog zo door. We wilden wel en probeerden het wel, maar het lukte niet. Misschien door gebrek aan geluk (de scheids en keeper waren gewoon goed), maar misschien ook wel door een gebrek aan wilskracht.
Wilskracht die we volgende week tegen ESA – maar ook in de rest van de competitie – wel nodig hebben om er nog wat van te maken. Dus pak dat boodschappenlijstje er maar even bij, zet daarop ‘een potje wilskracht’ (ligt naast de fles overtuiging en het blikje geluk) en sla d’r wat van in. We kunnen er namelijk niet genoeg van hebben!