Last time from Peru

Beste allemaal,

ik spendeer deze (saaie) avond in een internetcafe, met oorverdovende stratenmakers geluiden buiten de deur, wachtend op de tour die ik morgen ga nemen. Het lijkt mij een prima moment om nog een – waarschijnlijk laatste – bericht te sturen uit Peru, voordat ik volgende week alweer terug ben in Nederland.

Van mijn vrijwilligerswerk is uiteindelijk niet superveel terecht gekomen. Ik heb een hele gezellige tijd gehad – door de vele afzeggingen had ik tijd zat om bijvoorbeeld te tafeltennissen – maar van echt nuttig werk kwam het zelden. Het afscheid dat ik kreeg van de school was er echter niet minder om. Met de docenten heerlijk gevoetbald (tijdens de les…) en daarna kreeg ik een lunch aangeboden met veel bier. ‘S avonds kwam daar het afscheid van mijn familie (en dus feest) nog bij: al met al was het een topdag en op zo’n moment is het toch wel jammer dat je vertrekt.

Maar goed, om eerlijk te zijn heb ik van de dagen daarna volop genoten: de hike naar Machu Picchu, Machu Picchu zelf, de Colca cañon (geen condors gezien – sorry Jaap, geen foto), Arequipa (echt een relaxte stad) en vervolgens sandboarden in Huacochina, waar ik de meest gave – en gevaarlijkste – ‘achtbaanrit’ van mijn leven heb gehad.

Op reis kom je echt superveel verschillende mensen (lees: toeristen) tegen – behalve nu dan even. Dit maakt reizen dubbel interessant: niet alleen is er het avontuur en de ontdekking van een nieuw land, tegelijkertijd kom je vele verschillende psych(os)es tegen. Zeurende mensen, ‘vluchtende’ mensen, zoekende mensen, Belgen, avontuurlijke mensen, wijze mensen, mensen van 18 die 30 (of 12) zijn, mensen van 30 die 18 zijn, mensen met een aandachtstekort en nog vele anderen: iedereen met zijn eigen verhaal. Het mooie is dat zulke verschillende mensen op reis elkaar toch opzoeken – al is het alleen maar vanwege de gelijke nationaliteit of de gedeelde westerse cultuur. Misschien komt dat omdat reizende mensen over het algemeen ruimdenkend zijn. Maar normaal gesproken zouden mijn vooroordelen het niet toestaan om uit eten te gaan met volgetatoeëerde macho amerikanen, arrogante Britten of zeurende Belgen. En misschien zullen dat nooit vrienden worden, ik heb toch een (redelijk) gezellige tijd met ze gehad (ik hoop zij ook). Zij hebben laten zien dat er veel meer manieren zijn die je kunt bewandelen en accepteren. Tegelijkertijd laten ze des te meer duidelijk worden welke wegen je absoluut niet in wil slaan.

Wel, ik kan er weer tegenaan voorlopig. Morgen naar Islas Balestas (ik twijfel nog steeds of ik wel moet gaan), daarna Big City (Lima), en ik maak een relaxt einde aan de reis op het strand (misschien zelfs surfen, maar ben niet zo zeker of het echt wel wat is voor mij – maar goed ik ben en blijf Nederlander: kan gratis lessen krijgen).

Groetjes en tot snel,

Bauke