Het geluk van ‘Houduni VV’ is op. Al jarenlang redden we ons vege lijf doordat er kort voor de overschrijvingsdeadline spelers uit alle windstreken aan komen waaien. Écht veel punten halen we eigenlijk al jaren niet meer, maar aan het einde van de rit bleek het – na wéér een jaar op elkaar ingespeeld proberen te raken – altijd genoeg voor lijfsbehoud in die o zo leuke derde klasse A. Soms door externe factoren en soms op eigen kracht. De bijnaam ‘Houduni VV’ werd dan ook niet voor niks onze geuzennaam.
Dit jaar liep het echter anders. Op Heracles-achtige wijze werd een riante voorsprong op de degradatiezone in de laatste weken uit handen gegeven en in de nacompetitie viel eerloos het doek. Ondertussen werd steeds duidelijker dat het er niet in zit om komend jaar een volwaardig standaardteam op de been te brengen. Meetrainers waren er wel, maar toptransfers bleven uit. En omdat een flinke handvol teamgenoten na twee lange coronajaren de stap naar het buitenland maakt, werpt Uni VV 1 de handdoek noodgedwongen in de ring. De nacompetitiewedstrijd tegen Advendo’57 (1-3) was er dan ook eigenlijk één om des keizers baard. Ondanks dat slaagden we er niet in de eer te redden. Het Uni VV-geluk was al op; nu moest de gifbeker dan ook helemaal leeg. Het tafereel na afloop van de wedstrijd, waar generaties Uni VV’ers elkaar ontmoetten, was desondanks een waardevol einde.
Het is eeuwig zonde dat er na zóveel jaren met succes behelpen nu een einde komt aan het standaardteam van Uni VV. Maar onze unieke vereniging bestaat voort en de herinneringen blijven. Of zoals de oude garde na onze laatste wedstrijd zwart op wit zette:
“Het was dinsdagavond. Een strakblauwe lucht, de zomer kwam eraan. Toch rommelde er iets in de verte. Of iemand. ‘Slappe zakken’, riep een stem. Het eenmansbestuur knikte instemmend. ‘Is dan alles voor niets geweest’, vroeg ik me af en ik wist dat het een domme vraag was. Alles voor niets? Onze cloud staat vol met beelden, verhalen, roemruchte overwinningen en vergeten nederlagen. Wat ons bindt is de liefde voor het spel en zo lang de laatste UNI VV’er dat voordoet aan zijn kinderen blijft onze unieke voetbalziel bestaan. In ons kroost, in het tweede tot het vijfde. In goud. En in het gebrom dat zo nu en dan vanuit het universum klinkt.”
Wie weet keren we na volgend seizoen met een nieuwe generatie terug in het standaardvoetbal. Hoe dan ook: aan alle volgers veel dank voor de sportiviteit, gezelligheid en goede gesprekken. Het ga jullie goed!
Hup Uni VV!
