Rust, inzicht, overzicht en ja, je zou het zelfs gogme kunnen noemen. Misschien niet de termen die je zou toedichten aan de gemiddelde Uni VV-speler; toch heeft het eerste elftal haar selectie versterkt met een speler die binnen het beschreven beeld past. En wel uit Japan. “Gehaald?”, vroeg men zich bij tegenstander De Treffers af. “Nee, aan komen waaien”, was het enige juiste antwoord. De ervaren Aziaat luistert naar de fantastische voetbalnaam ‘Kazuki’ (of voor Willem: ‘Suzuki’), en debuteerde tegen De Treffers veelbelovend.
Tegen drieën trapten de teams hun tweede seizoenshelft af. Eentje waarvan voor Uni VV veel afhangt. De uitgangspositie is benard, beroerd en zorgwekkend, maar allerminst uitzichtloos. Het gat naar de overige degradatiekandidaten bedraagt vijf punten en hoe fijn zou het zijn als dat vandaag kon worden teruggebracht tot twee. Zover zou het helaas niet komen, al vormde de wedstrijd in het geheel geen aanleiding om de handdoek in de ring te gooien. Tot twee keer toe kwam Uni zelfs op voorsprong. In totaal werd er zelfs driemaal doel getroffen. In één wedstrijd! Dat De Treffers tot datzelfde aantal kwam, maakt dat als eindstand 3-3 werd genoteerd. En dat levert een punt op. Gemengd gevoel over het resultaat, goed gevoel over de match.
De doelpunten
Dat goede gevoel werd goeddeels veroorzaakt door de drie gemaakte doelpunten. Dat waren er namelijk niet alleen veel, ze waren ook nog eens van een schoonheid waarbij menig Trianon-serveerster in het niet valt. Buitenspeler Ilja brak eerst door op links en rondde bedaard af, waarna Job Wissink een vrije trap in de winkelhaak vuurde. In de tweede helft vond Tijs de kruising van het andere doel. Ondertussen was de Groesbeekse opponent al teruggekomen van 0-2 naar 2-2. De aansluitingstreffer viel uit een penalty na een overtreding van keeper Machiel. Ondanks dat hij bij het torpederen van een tegenstander nog net zijn derde been niet gebruikte (maar die andere twee toch overduidelijk wel), probeerde hij de strenge scheidsrechter er – natuurlijk tevergeefs – van te overtuigen dat hij toch echt de bal speelde. De tweede tegengoal kwam voort uit matige communicatie in de Uni VV-defensie en nadat het eerst 2-3 was geworden trok De Treffers de stand weer gelijk via een schuiver vanaf randje zestien.
Tijdrekken
Tweemaal op voorsprong dus, wat ons ertoe aanzette om eens te experimenteren met het fenomeen ‘tijdrekken’. Cyrille nam daarin kordaat de leiding. Opvallend was dat hij dat al deed voordat er ook maar één doelpunt was gevallen. Voor een welverdiende inworp diende hij de bal aan de andere kant van het hekwerk op te halen, waarna zich het vermakelijke schouwspel ‘Cyrille vs. omheining’ afspeelde. Bedenkelijk bekeek hij de bal, die op enigerlei wijze weer op het speelveld zou moeten belanden. Ook het hekwerk werd nauwkeurig geïnspecteerd, waarop Cyrille de tijd rijp achtte om een eerste poging te ondernemen.
Overtuigend plantte hij één been halfhoog op de roosterachtige afrastering, zijn handen stevig om de gecurvde bovenkant. Nu het lange lichaam nog omhoog zien te krijgen, maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Verder dan een klein hupje kwam het niet, waarna de starthouding opnieuw werd aangenomen. Toen de gedachte van een mogelijke spierscheuring of ander ernstig letsel even door zijn hoofd schoot, besloot hij een nieuwe poging al bij voorbaat te beëindigen. Een vragende blik volgde richting de Treffers-dug-out, waar wellicht een nieuwe bal vandaan kon komen. Daar waren ze op hun teentjes getrapt: doel bereikt. Een heuse fake-blessure (Henk Fräser heeft de beelden reeds ter inspiratie opgevraagd) aan het einde van de wedstrijd maakte dat hij de rol van tijdrekker – naast die van buitenspeler – met verve vervulde.